Ενώ πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα είναι αποδεδειγμένα από αναποτελεσματικά μέχρι σαθρά, η ιδιαίτερη ικανότητα του Κύπριου να ελίσσεται και να προσαρμόζεται προκαλεί συχνά δέος.
Η Κύπρος που ξέραμε άλλαξε μέσα σε μια νύχτα μετά το Ευrogroup της 15ης Μαρτίου. Οι συναλλαγές μπλοκαρίστηκαν, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του τόπου έκλεισε, κόσμος έχασε τις καταθέσεις του, η ανεργία εκτοξεύτηκε, ενώ οι εργαζόμενοι είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται μέχρι και 50%.
Η ταυτότητα που διεκδικούσαμε ως κέντρο υπηρεσιών δέχθηκε ισχυρότατο πλήγμα, ενώ στον τραπεζικό τομέα της Κύπρου μπήκε μια άνω τελεία εν αναμονή σημαντικών αναδιαρθρώσεων. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς κλονίστηκε και ξανακλονίστηκε, για να χαθεί για πάντα σε κάποιες περιπτώσεις. Ανοίξαμε τα μάτια για να δούμε κατάματα την απάθεια, τη μετριότητα, τη διαφθορά και την κομματικοποίηση που μάς «μεγαλώνουν» δεκαετίες τώρα, που αναθρέφουν γενεές γενεών. Τα κρατήσαμε ανοιχτά χωρίς να τρομάζουμε και κυρίως χωρίς να δειλιάζουμε μπροστά στην πρόκληση της αυριανής προοπτικής.
Κάποιοι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Ελάχιστοι, όμως, σε σύγκριση με τον κόσμο που συνέχισε να εργάζεται, όπως είχε συνηθίσει, γιατί η αλλαγή, εκτός του ότι ήταν δραστική, ήταν και δεδομένη και το μόνο που μπορούσε να κάνει ο καθένας από εμάς ήταν να προχωρήσει. Κι έτσι το κράτος λειτούργησε.
Στη χώρα μας πέρασε από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα μια σειρά από νομοσχέδια και επιβλήθηκαν αρκετές επιπρόσθετες φορολογίες. Ωστόσο, το χάος που επικράτησε σε άλλες χώρες, οι οποίες εισήλθαν σε μνημονιακό καθεστώς, δεν το είδαμε εδώ. Και αυτό είναι αξιοσημείωτο.
Φυσικά, ίσως τώρα να βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη ώρα, εφόσον περνάμε σε διαρθρωτικές αλλαγές που αφορούν σε ιδιωτικοποιήσεις, εφαρμογή του ΓεΣΥ και άλλα ευαίσθητα θέματα, ωστόσο θέλουμε να πιστεύουμε πως το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί.
Και κάπως έτσι επιβιώνουμε. Συνεχίζουμε…
