Φανφάρες, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις, ξύλινος λόγος, λαϊκισμός και αναξιοπιστία αποτελούν τη διαχρονική συνταγή που πιστά εκτελεί η πολιτική ηγεσία του τόπου, επίδοξοι νέοι πολιτικοί και υποστηρικτές δήθεν ανατρεπτικών κομμάτων, δήθεν σοβαρών πολιτικών και βεβαίως δήθεν ατόμων.
Γενιές και γενιές μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι οι πολιτικοί είναι ψεύτες, ότι ο λόγος τους είναι άνευ περιεχομένου ή ότι υπόσχονται και δεν πράττουν ότι είναι το καλύτερο για τον τόπο. Παρόλα αυτά το πολιτικό κατεστημένο στην Κύπρο αποδεικνύεται τόσο ισχυρό που κανένα Μαρί, καμία οικονομική κρίση, καμία ψεύτικη υπόσχεση ή δέσμευση ή καμία μίζα δεν ήταν αρκετά για να ανατρέψουν την κλασική εικόνα στο πολιτικό σκηνικό της Κύπρου.
Την ίδια ώρα πολύς κόσμος έχει ήδη γυρίσει την πλάτη του στην πολιτική, μέσω της αποχής τους από τις εκλογικές διαδικασίες. Ωστόσο, η διάρθρωση του κοινού που αποτελεί το σύνολο όσων απέχουν από τις διαδικασίες ψηφοφορίας έχει το δικό της ενδιαφέρον. Άλλοι συνειδητά και άλλοι λόγω αδιαφορίας δεν πάνε να ψηφίσουν. Αποτέλεσμα; Οι ίδιοι ξανά και ξανά στις θέσεις εξουσίας, ελέγχου και ρουσφετιού. Ακόμη και το «νέο» που ευαγγελίζεται ο Γιώργος Λιλλήκας με την επιτυχημένη, μέχρι στιγμής, γραμμή που ακολουθεί δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανακύκλωση παλαιών ιδεών και στελεχών που συστείνονται εκ νέου στον κόσμο, με διαφορετικό κοστούμια και άλλο πολιτικό σπίτι.
Οι απολιτίκ πολιτικοί της Κύπρου δημιουργούν όλο και περισσότερους απολιτίκ νέους, τους οποίους σήμερα πασχίζουν να πείσουν ότι πρέπει να ψηφίσουν. Βέβαια για να κερδίσει κάποιος μια ψήφο επιβάλλεται να παράγει πραγματική πολιτική. Πολιτική η οποία σίγουρα και δεν θα αρέσει σε όλους, πολύ πιθανόν να μην είναι η πιο σωστή, ωστόσο, θα πρέπει να εξυπηρετεί ένα βασικό, αναγκαίο και δυστυχώς χαμένο στόχο που δεν είναι άλλος από το καλό του τόπου. Και ας μην βγουν διάφοροι περίεργοι να πουν: «Μα τι υπονοείτε; Ότι δεν έχουμε έγνοια της Κύπρου και του κόσμου μας;». Όχι δεν την έχετε.
